Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Dün 'İNTO THE WİLD' diye, yönetmenliğini Sean Penn'in yaptığı bir DVD filmi izledim. Bu filmde, kendi isteğiyle yalnızlığını doğanın kucağında, vahşi doğayla mücadele ederek geçiren genç bir insanın yaşamı konu ediliyordu. Bu filmin sonlara yakın bir yerde, kocaman bir yaban hayvanı öldüren genç, hayvanının etini zorla da olsa parçalayamadı, eti korumaya çalıştı, koruyamadı... Ve sonunda berbat ettiği koca bir yaban hayvanını, doğanın kucağına, yaban hayvanlarına yem etti ve bir kayanın üzerinde onları izlerken; söylediği söz, ' Mutluluğu paylaşmak en büyük güçtür' gibi bir söz söyledi. Şu anda okuduğum şiirinizin, bende yarattığı etki aynen, filmdeki gencin o andaki isyanını çağrıştırdı. Böylesi güzel bir şiiri yazan siz dostu kutlarım. Her ikinizde sevgilerimle esen kalın! (10on+ant)
Çok hoş bir şiir. Can-ı gönülden tam puan ile tebrikler. Yüreğiniz dert görmesin. Kaleminizden mürekkep eksilmesin, artsın. Saygılarımla listemde.
Aslında bu şiire ikinci yorumum ama bir şey unuttum yalnızlıktan o var ya beni yaktı vede halen yakıyor böyle bir şeyi ele alman benim iyi de oldu kötüde oldu diyim ama teşekür etmeden geçemiyecem...
kalemine sağlık hocam tebrikler...
TEK KELİMEYLE HARİKA ŞULE HANIM! YÜREĞİNİZE SAĞLIK,KALEMİNİZ DAİM OLSUN. BENDEN TAM PUAN. SAYGILAR EFENDİM.
Sevgili Şule senden korktum
Sankı tank ve topla gelıyorsun tüm engelleri yerle bir ediyorsun
karşına çıkan yandı valla :)
Bu şiiri tutum yüregıne sağlık
Sevgili Şule senden korktum
Sankı tank ve topla gelıyorsun tüm engelleri yerle bir ediyorsun
karşına çıkan yandı valla :)
Bu şiiri tutum yüregıne sağlık
Kuzennnn kızdırma beni sustum dememe bakma susmaaaamm
heyyyyyyyyyt....varmı yan bakan...haydaaaa ninna ninanay... nede olsa toprağım benim... sevgi dolu yüreğine sağlık...
İşte bir kadın kızarsa bir kadın kahrederse yaşama neler yapar...kadının gücü dizelerinizde az bile yer bulmuş.. basılmıya görsün bam telimize gözümüz karadır..yakarız cihanı pul yerine...
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta