Yalnızlıktan Doğan Aynalar

Kiminin yalnızlığı bir şehir kadar kalabalıktır
Kiminin kisi de bir loş ışık gölgesi kadardır
Aydınlıkları karanlığa yahutta zift dökülmüş bir karanlıkta
Öldüm ben
Bütün yaşama kriterlerini de yaşadım
İki adım ötede Nemrut oldum iki adım beride İbrahim
İki adımın arasında dinim
Mancınıklara bağlandı ayaklarım ve ellerim
Ben yalnızlıkların başkentinin de başkentiyim
Yar yoksa Leyla yoksa Leyl'lerde bırakın öleyim bir sonraki nefeste
Bakıştım ölümle boğazıma sarıldım kendi ellerimle
Bir denizin kenarında
Çember çeviren çocukların elindeydi kişiliğim
Dün iki çocuğun birbirine sövdüğünde bittim
Önceden beni biri diğerine çizerdi
Şimdi bütün deniz kıyılarında kopan fırtınalar bir haberci
Ne ölümler yaşadığımı sanmıştım ta şimdiye kadar
Şimdi ki bana benden bir maval
Çok meziyetli göstermişim kendime kendimi
Yalnızlığımdan doğan türlü türlü dert
Gel demekten başka bir şey kalmıyor
-Gel, Gel artmaz azalmaz ey sevgi-
Bu senden Güneş
Bu senden doğan gün bana hangi kusurumun hediyesi
Yarınları bana af dilemek için yaratan ey Yar!
Ömrüm, bitap düşmüş af dilemekten ruhum da ihtiyar