Yalnızlıkta Şiiri - Nedim Demirbaş

birden fakirşeşti yüzüm
bu ölümlü dünyada
gümüş tepsileri sayıklamak

düş kırıklığı
yollarda
sahiden olmayan atlarla

nefes al ve ver
horgüçlerimde
naylon çiçekler ve sahra çölü
birden başını yasladın göğsüme
aynalara emanet edip güzelliğimi
huysuz odalarda
tenhalığını aradım gökyüzünün

şimdi bütün çiçekler kokularıyla
bulutların anlamsız yolculuğu
herhangi bir zamanda ıslandığımız
yağmur
karanfiller
kankırmızı şapkalara yakışan
üşüyüp üşüyüp
adımladığımız kaldırımlar
büsbütün ayrımı dualardan
yünler kururken odalarda
hazmını zorlaştırdığımız dünya
unuturken vagonlarda yükümüzü
rüzgara
söz geçer mi yalnızlıkta

sesini duyuyorum organlarımın
nasıl ki bir mezar başında
güneşli bir günde ya da yağmurlu
semavi sırların sarmaladığı hüzünle
şans mı talih mi
güneşin küstahlığı mı
bu yaşama gayretindeki çaba

değer vermezmiş gibi
tüllere ve dantellere
saçlarımı tararsın
uzak bir bahçenin hatırasıyla