Yalnızlıksa Kaderim Şiiri - Menekşe Gülay

Gönlüm söz dinlemiyor takıldı sazın sesine,
Türküler ağlattı türküler güldürdü mevsimlerce,
Ne yazık ki baharın tadı, geçtiğimiz yazdı.
Yıllar üzdü yıllar güldürmedi bir türlü.
Acılar bitmedi acılarla yoğurulduk şimdi.

Sevgi herzaman es geçti kalacakken gönlümde,
Bir beni unuttu bir de unutturdu sevdamı sende,
Eyvah dedim geçti seneler, boşu boşuna,
Yaz gelmeden kış gelir mi yüreğim kışlarda.
Mevsimler biter mi sen olmayınca..

İstanbul`du içinde barındırmıştı bizi, sevgimizi,
Kanat takıp uçmuştuk boğaza, yeri gelmişti.
Eminönü`n de yemiştik balık ekmeği,
Mutluluk martı gibi uçurmuştu yüreğimizi,
Biz mutluyduk seninle, deliler gibi..

Kaç mevsim yas tutacak bu gönül, sensizliği tadacak,
Yeni yılda, bayramlarda yalnız mı kalacak,
Sanıyormusun ki görmeyince seni hepten unutacak,
Bu yürek daima, senin için çarpacak,
Yalnızlık kervanına herzaman beni katacak.

Alev alev yanan bulutların üzerindeyim hep,
Yıldızlar avuçlarımda, uçuşan kuşlar etrafımda,
Sensizliği istemiyorum onlar yeter bana,
İçimde ki fırtına dinmese de yeli kalsada,
Kendimi umutlara terkedip sürüklenip gideceğim.

Aşk yok sevgi yok hiçbirşey olmayacak hayatımda,
Tek aşkım İstanbul, kalacağım hep onunla,
Biliyorum ki bırakmayacak, sadıktır bana,
Sensizliği sildim yaşamımdan istersen olma,
Yalnızlıksa kaderim, çekerim bu hayatta.