Yalnızlıklar İçinde Hoşça Kal Sevgili

Uzun bir aradan sonra senle hiç beklenmedik bir durakta, bir istasyonda karşılaşmak ne güzel bir his. Oysa ben seni yıllarca kuş cıvıltıları arasında, deniz dalgasında, rüzgârın boğucu uğultusunda aradım. İyi gördüm seni, değişmemişsin, bırakıp gittiğin gibisin. Sadece gözlerin küçülmüş gibi. Yalnızlıktan, ağlamaktan olacak oda. Nasıl bir duygu yaşıyorum içimde bilmezsin şuan. Anlamadım yüreğimdeki bu ürpertiyi tam unutmuşum dediğimde seni öyle karşımda görmek yine heyecanlandırdı beni. Bu heyecanımı sana belli ettirmemeye çalıştıysam da engel olmadım. Ellerim yavaştan titredi, sesim titrek titrek çıktı… İyi olduğunu söylüyorsun, sevindim açıkçası iyi olmana. Her nedense benimle konuşurken eski günlerdeki gibi konuşuyorsun. Acaba sen de unutmadın mı beni hala? Bırak sesin boğuk çıkmasın, heyecanlanma ve kalbini yeniden umutlandırma sevgili.
Rahat ol sen, bir daha rahatsız etmem seni. Böylede karşılaşmak istemezdim seninle. Mademki; karşılaştık hatırı sayılır günlerimiz için bir hal hatırını sorayım dedim. Birlikte kahkahalarımız, gülüşlerimiz, ağlayışlarımız, sevinçlerimiz ve acılarımız oldu. Bunların bir hatırı olduğu için sana “merhaba” diyorum. Ve artık bilmeni de isterim ki; seni gördüğümde heyecanlandıysam bile “Seni Sevmiyorum.” Her şey o son kez kapıdan çıkıp gitmenle bitti. Sildim seni içimden. Bütün bunlara rağmen hala çok güzelsin ve çok güzel bakıyorsun. Sana bu güzellik içinde “mutluluklar dilerim sevgilim.” Yolun sonuna geldim inmem gerekiyor bu durakta.
Yalnızlıklar içinde “HOŞÇA KAL” Sevgili.

-İSTANBUL-