Yalnızlıkla Harmanlanmış

Bir bar taburesinde oturuyorum sensizliğimle,
Acı bir çığlık içinde.
Gözlerimden kayıp giden gençliğim,
Hüzünlü bir irkilmeyle beni kendime getirdi.
Ilık bir ilkbahar gününe geçiş arifesinde,
Benliğimi kaybetmişken küçük mü küçük bir sandalda.
Ucu bucağı görünmeyen derin ufuklara yelken açarken
kalbim,
Gözlerimde derin izler bırakan acılar,
Elimi kolumu bağladı, çaresiz aşkın enkazında.
Ben yine sustum.
Başıboş, kendine buyruk kararlarım vardı benim.
Her sendelememde dengede durmaya alışan ruhum,
Her acıda pervasız bir soğukluk barındırdı içimde.
Suskunluğumu anlamı yoktur belki,
Belki de taze çiçekler eşliğinde mutluluğa yelken açmak
zor bizim için.
Güneşin doğuşuyla rol yeteneğimizin geliştiği,
Her gelişi güzel gün,
Büyük bir hazan,
Büyük bir hüzün tomağı oldu ömrümüze.
Karmaşık kavramdan arasında ne olduğunu anlamadan
yitirdik gençliğimizi.
Şimdi bilahare bir kuytuda kaybettiğimizi bulma çabası
içindeyiz,
Çoğumuz düşüp derbeder olmuşuz,
En soğuk gecede.
En karanlık gecede boğulmuşuz.
Çığlığımız duyulmamış,
Çekilmişiz ıssız bir harabeye.
Şefkati ve sevilmeyi beklemişiz.
Masada duran birkaç çay bardağı,
Kıyıya vuran yosunlar,
Yalnızlığımı tescillemiş sisli bir güz gününde.
Baharı görmek bizim de hakkımızdı,
Ama olmadı.
Zaten kim yaşayabiliyor ki hak ettiğini.
Çakan şimşekler düşen yıldırımlar,
Bilhassa bizi seçmiş.
Feleğin sillesini yemişiz,
Kaderin çemberinde sıkışmışız,
Günlerce susmuşuz içimize,
Asaletimizden falan değil,
Daha güçlü olmak için.
Bir gün anlatacaklarımız için cesaret toplamışız usulca.