YALNIZLIK ŞİİRLERİ

İkili ilişkileri hayatımızın başköşesine kim koydu? Neden mutluluğumuz da mutsuzluğumuz da aşk hayatımıza bağlıymış gibi yaşıyoruz çoğumuz? İşimiz, aile yaşantımız, sağlığımız iyi olsa da aşk olmayınca neden kendimizi dipsiz kuyulara ipsiz bırakılmış ışık arayan böcek gibi hissediyoruz? Hadi diyelim bu yalnızlık korkusundan ve her daim içimizi dökebileceğimizi her şeyimizi anlatabileceğimiz birinin barlığına duyulan ihtiyaçtan. Peki neden o halde bir sevgilimiz olduğunda onunla konuşmak yerine tartışıyor, paylaşmak yerine sadece almaya kalkıyoruz ve hala mutsuzuz ya da mutluluğumuzu kendi kendimize gölgelemeye çalışıyoruz kaprislerimizle, isteklerimizle, tavır almalarımızla, kendi isteklerimizi dayatmalarımızla, beklentilerimizle? Yalnızlıktan korkup yalnız kalmamak için elimizden geleni yapıyoruz. Bu her aç kalmada yemek yiyebilmenin değerini bilip, her toklukta diyete girme arzumuzla aynı tatminsiz durum mu acaba?

Her isteğimizin yerine gelmesine yüzsüzlük edip daha fazlasını istemekte kendimizi haklı görüyoruz. Sıfır iken bir olan iki de olur üç de deyip istemeye devam ediyoruz. Ama fark etmiyoruz bazen bu bir, iki, üçler artı yönde mi yoksa eksi yönde mi artıyor diye. Sevgilerimizi, paylaşımlarımızı olumlu yönde çoğaltabiliyorsak ne ala, ama olumsuz yöne gidiyorsa patlamaya hazır bir bomba oluşturmuşuzdur, sadece tek bir hamle yapmamızı bekler hal almıştır. Ateşi yakmak… Sonra bommm…Geride kalan yine yalnızlık ve soru işaretleri…

Sevim Atan
25.12.2008
..

Şu dünya; insanlar var burda zengin fakir namuslu namussuz zalim iyi yürekli vs. vs. yani bütün çelişkilerin olduğu çoğuları için yaşanmaya değer olmayan ama mecburiyetlerden bir umut yaratan ister istemez bazen kafayı yiyen, aç kalan, cinayet işleyen, sapıkça şeyler yapan bu tip şeyleri görünce çoğu zaman küfreden başka insanlar. ama bunların yanında güzel şeyler varken; sevgi gibi, dostluk gibi, kardeşlik gibi şu acımasız hayata dayanan yüreği yıpranmış çaresiz olmuş olsada içinde sönmeyen her daim yanan bir umut ışığı olan gerçekten insan dediğimiz şeyler bir gün söneceğini bilse bile vazgeçmeyen türlü insanlar var. mesela şu çocuk gibi; okulunda yeşil gözlü her tarafa ışık gibi umut yayan, her derdini unutturacak bir gülümseme saçan, her ne kadar her insan gibi çoğu zaman çaresiz olan ama birbirlerini tanımayan özellikle de kızdan habersiz şu platonik şekilde seven çocuk misali kızı kendine umut edinmişti. Her daim aklından çıkarmayan, her fırsatta onun resmine bakan, o günde gelecek mi diye gözlerini etraftan ayırmayan, adının geçtiği her şarkıyı dinleyen ve onu hep düşünürken gelinlikler içinde, gün ağarmaya başlamıştı. Yanında keşke oda olsa dediği, karşısında güneş doğarken aklına geldiğinden habersiz kız güzel gözlerini yeni açmıştı. Bilmiyorduki ondan habersiz uzaklarda onu düşleyen, sevgiyle besleyen karakuru sıradan bir çocuk vardı.

Hayat akıp giderken elini birinin tutması, yüreğini besleyen bir umut olması, yaşamak için bir nedenin olması ve kelimelerin tükendiği o anlarda yaşamak hevesi bir başkakayken yalnızlık onun kaderi olmuştu. Herkes kendi derdine düşmüşken o onun derdini arıyordu gecelerde ve her fırsatta. Ulaşmak istiyordu imkansıza, kafasına koymuştu çünkü inatçıydı sonunda büyük ihtimal başarısız olacağınıda bilsede denemeye değerdi çünkü diyordu hep insanı öldürmeyen acı güçlendirir. Ve gene hayat akıp giderken yanında saçlarının birlikte ağardığını seyretmek istiyordu. Sıradan bir çocuk için sırdan bir hayal değil mi? Evet sıradan olabilir ama aşk kadar sıradan bir şey bu kadar canını yakarken çok mu bu kadarı? Kavuşamazsa üzülmez tam tersine çünkü biliyor ki esas aşk kavuşamayınca olur çünkü biliyor onu sevmek yetiyor ona çünkü biliyor acıya katlanmak acıyla yaşamak onun kaderinde vardı. Yalnızlık ise müebbet çaresizliydi.

Gel be güzel kız gel kurtar beni bu mapusluktan özgürlüğüme kavuştur beni sürgün olak o diyardan o diyara senle tüm diyarlar sen, kalbimiz durağımız, yolcularımız çocuklarımız olsun hadi be güzel yeşil gözlü kız…
..

Yalnızsan eğer,
Mutlaka ortada bir silah vardır.

Ya yalnızlık vurmuştur etrafındakileri,
Ya da sen.

Bu yüzden
..

Güzel ayrı bir yalnızlık kelimesi
Güzelden ötesi bahar
Aynı kelimeler olsa kullanılan
Güzellik gibi güzel
Ya da yalnızlık kadar acımasız...
..

(.....)
bu şehirden öte otobüs durakları
yalnızlık taşır, yalnızlık taşır, ey kalbim
kırılır içimde bozkırlar, hüzün, tepedeki ağaç
ömrümüz kaç yolculuk, kaç sabah, bilinmez
(.....)

..

Bilmiyorum seni merakım neden, birkaç manzarada sonra yine sen. Bilmiyorum hakikaten orta yerlerde patlayıp duran bu hayalin, bu başıboş farklı dillerde güzelliklerin tercüme edilişi; içimden kopuk sinsice yayılan bu çıkmaz sokaklarını ezberleyip unutan yalnızlık çıraklığım neden?

Neden ki dönüp duran bakıp yüzlerinde bulutlar patlayan bu fıstıkların tadı bozulmuş bir hayatı kıskandırma çabaları. Bilemiyorum neden bitmek bilmeyen maskeli balolar keyfinde sürüp giden bu taklitler, bu acımasız koyu maviye bıçaklanmış okyanuslar
sarıya boyamış yapraklarını gülümsetip ısıran, gittikçe zekileşen ajanlar tarafından sevgilerini bir bir kopartıp boşluğa intihar oyunlarının içine etmeleri neden?

Neden sevgisini satmak zorunda kalan ticari insanlar, hayatlarını kâğıtlar üzerinde oynatıp duran bu halk ekmeği kokulu ağızlarında ay sonu faturalarını döndürüp duran.
Aynada kaç kez yüzünü satmayı düşündün? Kaç kez ıslandın o yalnızlık içinde, topuklarımız eskiyene kadar yürüdük sanayiden seyrantepe'ye ve sonra tanışmak istemedim hiçbir yüzle istemedim onları. Kimseyle konuşmak istemedim. Umurumda değildi kimse, ıslanmıştım, yorulmuştum, yokuşta sırtımdan bıçak keskinliğinde ter iniyordu.
..

Şehirlerarası bir yalnızlık molası
Yalnızlık kadar keder eklenir yemeklerine
Siz, yağmurlu zaman dilimlerine gülümseyerek bakıyorken
Gündüzleri ölüm anını anlatır gün doğumu
Ve yine nefessizlik...

..

sen yalnız kalamaz mısın yalnızlık
..

Okyanusta batan gemidir yalnızlık,
Çok derinlerdedir gücün yetmez onu oradan çıkarmaya.
Kaybolup gider daha sonra.
Kendi kendine konuşmaktır yalnızlık...
Belkide en iyi tarafıdır bu
Kendini sorgularsın,bir kez olsun çekersin köşeye nefsini hayatı anlamaya çalışırsın.
Hapisten kaçmaya çalışan adamın planıdır yalnızlık
..

Yalnızlık yüreğime çöreklenmiş
Acımasız kör bir yılan misali
Sesimi duyuramadığım yerdeyim
Terkedilmiş bir liman misali
Dalgalar bile unutmuş, haritadan silmişler
Benim olduğum, seni beklediğim sahili
Güneş bile öylesine doğup batıyor
..

Yalnızlığın sesiyle uyanırsın, aydınlığında sabahın,
Çalan saat bile Yalnızlığın melodisiyle çalar...
Sadece Yalnızlık der içten bir “günaydın”,
Sadece o öper ilk defa dudaklarından....
Aynanın karşısında saçlarını tararken,
Yalnızca Yalnızlık seyreder seni arkandan....

..

Çağırdım ulvi yalnızlığı,
Bu yalnızlık gelmedi kendi,

Belki özlemin ıssızlığı,
Bir derinlik yalnızlık belki,

Ben okyanusun tek balığı
..

bu gece umutlarımı yitirdiğim gece olsun...
adı yalnızlık olsun gecemin...
yalnızdım senden önce kendimle...
seninle yine yalnızım biçare yüreğimle...
zaten seninle olmak neyime...
öyle değil mi?
senin yanında olmak, gülmek eğlenmek neyime...
..

DİL

Her şeyin bir dili var bu dünyada
Çiçeğin ayrı, hayvanın ayrı.
İnsanın ve kültürlerinin ayrı bir dili var.

Bir tek yalnızlığın dili yok
..

Yaşamda yalnızlık var. Gerisi kuru kalabalık!
..

Gökyüzüne bakıyorum yalnızlık,
Denize bakıyorum keza.
Yapma be gözbebeğim,
Maviye çalıyor gene,
Sırılsıklam maviye.
Kim bilir içimdeki
bu kaçıncı yalnızlık...
..

Serçeler de ağlar dostlar
Gökte yalnız uçunca…
Yalnızlık siyahtır,
Kanar ölümün avuçlarında…

Bir eski şarkıdır yalnızlık
Öksüz plaklarda çalınan;
..

Sen hiç yalnızlık emzirdin mi süt anne
Dağ köyleri kadar uzak düştün mü düşlerine

Büyük bir testinin içine girip bağırın şimdi
Hey kim orada, eller havada yaklaş
Bakmışsın yalnızlık olmuş yatağına sızmış
Bir gözünü kapa kendin için
..

Ayrılık henüz yeni kızgınlıklar çok taze
Üzmüyor hiç yokluğum şu an hayat yelpaze
Henüz yerden kalkmadı aşk denen o cenaze

Yalnızlık yüreğini önce maviye boyar
Unutma sevdiceğim ayrılık sonra koyar

..

Yalnızlık Notları

Sürgit bir kaderi var insanın,
insan, insan içinde,
insan kendi içinde yalnız
yapayalnız bir evren.
Evren bir dağ, insanın içinde
..