Yüreğim bir yalnızlık yorgunu
Bundandır bütün duygularımı çarmıha gerip
Yaşata bilme uğruna
Acıyı gözlerimde emziriyorum
Gün boyu bir sarmaşık gibi dolanırken
Bacaklarıma yorgunluğum
Alaca karanlıkla her akşam
Geçilmemiş o yollardan
Silnmemiş ayak izlerimizi topluyorum
Gözyaşlarımla suladığım o sevgidir
Şimdi içimde solan
Artık hiç bir güle el uzatamam
Korkuyorum parmaklarımın kanatılmasından...
Kayıt Tarihi : 25.9.2005 14:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu dizeye bayıldım.
Ama acıyı yaşatmak lazım mı, değil mi bilemiyorum.
Bir yerlerde birileri, birilerini kanatabiliyor bazen.
Gönül Yorgunluğu nekahat dönemi gibi biraz da..
Geçer...Seven/sevebilen yürek gene sever.
Çok güzel ifade etmişsiniz.
Tebrik ederim.
TÜM YORUMLAR (1)