Yalnızlık (yazı) Şiiri - Oya Özpoyraz

Yalnızlığın aslında ne büyük bir kalabalık olduğunu yalnız yaşamaya başlayınca anladım.

Bu durumu herkes mi yaşıyor yoksa bana mı has anlamış değilim.

Tek bildiğim, kafamın içinde binlerce kişinin hazır ve nazır benimle birlikte olduğu.

O kadarki soru sormak istediğim kişi orada.

Ben sorumu soruyorum sonrada kendimi onun yerine koyup sorduğum soruyu cevaplayabiliyorum bile.

Bu kadarla kalsa iyi,onun yerine verdiğim bu cevaptan etkilenip bazen ağladığım bile oluyor.

Delirdiğimi ya da bu yolda hızla ilerlediğimi düşünüyorsanız,merak etmeyin şimdilik iyiyim.

Bu soru cevap oyununda en çok çekiştiğimde yine ben.

Hani o iç sesimiz dediğimiz ses, benim sesim.

Sanırım onu seviyorum, zorluklarla baş ederken yanımda hep o var.

Kızsam da, öfkelensem de, bazen olmadık ukalalıklar yapsa da onu gerçekten seviyorum.

Mesela bu sabah yaptığımız o sessiz sohbetimizi size aktarabilirim.

Uyandığım da hava aydınlanmıştı.

Kalkmak için yorganı üzerimden kaldırırken

-çek kafana yorganı gözüme ışık giriyor

-erken kalkmam lazım

-bir yere mi yetişeceksin koskoca gün yat uyu

-kalkmalıyım.Dün karar verdim, çekmecelerimi düzelteceğim bugün

-sonra yaparsın

-hep böyle diyorum,yapamıyorum.Sonrada aradığım hiçbir şeyi bulamıyorum.

-bak yat uyu, bir şey ararken düzeltirsin düzgün kalır

-iyi fikir aslında ama, bu arada ya ölürsem

-aaa bak haklısın! hemen kalk topla o zaman

-hayret, hak verdin ama niye gülüyorsun

-çekmeceleri kendin için değil başkaları için topluyorsun da ona gülüyorum. Senin derdin aradığını bulmak değil. Öleceksin, kolu komşu eve doluşacak, seni toparlayıp götürürlerken
imam efendi “nasıl bilirdiniz” diye sorduğunda hep bir ağızdan “ dağınık “ demelerinden korkuyorsun … yalan desene.

Yorganı kafama çektim, sinirlenmiştim ama yine haklıydı. Bu yaşıma gelmiştim hala kendim için yaşamasını öğrenememiştim.

Hazır uyanmışken yatak ta döndüm ve uykuma devam ettim.