Yalnızlık Yankılanınca Şiiri - Güven Kırma

İnsan ancak kendisiyle kaldığında kötülükten arınır,
Herkesin içinde hem şeytan hem de melek barınır,
Bazen nefsimize mağlup olup yenik düşeriz,
Pişmanlık ise iyileşmeyip hep açık kalan yaradır.

Bazen kalabalıklar içinde de yalnızdır insan,
Bin ah işitirsin! Yaralı kalbin neresine dokunsan,
Herkesin ve her şeyin gelip geçici olduğu bu alemde,
Neye yarar kendini dünya nimetleriyle avutsan.

Yalnızlık duygusu ayrımcılık yapmaz,
Zenginin ruhuna da uğrar fakirin de,
Zevki sefaya dalmış olsan da kimi zaman,
Yalnızlığın pençesine düşersin günün birinde.

Sakın güvenme yaşayacak uzun yıllarım var diye,
Korkuların başlar yıllar ömründen eksildiğinde,
Yaşam adlı filmin sonunda kalabalık dağılır,
Herkes aslına döner geriye yalnızlık kalır...