Yalnızlık, Yalnızlık, Yine Yalnızlık – Ben!

Her gece yalnızlığa gözlerimi yumup, sabah yine yalnızlığa uyanıyorum!
Adını tam olarak bilmediğim, hüzünler kuşatıyor yüreğimi.

Savruluyorum adeta kör karanlıklarda!
Birde, birde gecenin zindan karası gözleri,
Benliğimi sarmış umutsuzluklarım, sanki çıkmaz sokaklarla, işgal altında.

Kayıp şehir gibiyim; kalabalığın tam ortasında, bin bir türlü oyunlar oynanıyor bana.
Her yana acılar savruluyor pay ediyorum, ediyorum en çokta benim payıma!
Kayıp mısraların anlatamadığı, kelimelerin eksik kalışı oluveriyorum bir anda.

Mevsim ister yaz, ister kış olsun!
Anlamsız cümleler eşlik ediyor, adeta her bahara…
Böylesine ürkek bir gecenin kollarında, yalnızlığa gömülüyorum burada.
Ruhumun, en dar en çıkmaz sokaklarında,
Anlamını yitirmiş kaç anım varsa yanımda, eşlik ediyor duygularıma…

Titreyen ellerim, nasır tutmuş gecenin buz kesen ayazında…
Çıldırtan yalnızlığın boğucu sesi var ıssız, çıkmayan sokaklarında.

İğne atsan yere düşmeyen kalabalığımda, kayıp bir şehir gibiyim adeta…
Parça, parça sessizlik var şimdi dudaklarımda.
Bir avuç sensizlik ve belki de belki de kimsesizlik...
Bu mevsim yine ”yalnızlık, yalnızlık, yine yalnızlık”…