Yalnızlık Virüsü 1

Kendimle kavgam hiç bitmez Pazar gün
kırar geçiririz birbirimizi, kafa, göz, burun,
el ense tutar, dağıtır, yere yatırırız yüzükoyun,
sırtüstü her bir yana savruluruz,
sonra da barışırız Pazartesi gün
ve yalnızlığımdan azıcık uzaklaşmış olurum

Şarkıların, türkülerin beş para etmediği
umutlarımın söndüğü, yaşama sevincimin sıfıra indiği,
bir nefeslik oksijenimin tükendiği
bugün ciğerimin kirli havası genzimde
Ve ölüm sessizliği beynimde
Yöresel feryadımla “Uy anam uy”
“Vay anasını” diye haykırdığım
Pazar günümün azizliğidir bugün

Bugün bana bir iyilik yapın
İçinizden üçbeş insan bozması ödünç verin
Anasını bellediklerinizden olsun
Defterinizden silip attıklarınızdan,
hıyar yerine koyduklarınızdan
ağzını, burnunu kırdıklarınızdan
soyup soğana çevirdiklerinizden olsun
Oh be; hepsini avuçlarıma koyar mısınız?
Gönderir misiniz o muhteşemlerinizi
ya da onların gölgesinden binlercesinin
parçacıkları ile öğütülmüş halleri de olsun,
Pazar günüm bayrama dönsün, içim yeşersin,
canıma can gelsin, yüzüme kan, ağzım kulaklarımda
ve nefes alışlarım normale dönsün

Uzatın bana bu Pazar ellerinizi ya da terk ettiklerinizi
Merhaba der misiniz, var mı cesaretiniz?
Benimle sımsıkı tokalaşır mısınız?
Parmaklarımdan bulaşan virüsten haberdar mısınız?
Derin bir yalnızlık, dayanılmaz bir acı ve ölüm kimsesizliği
Fısıltıların karanlıklar çağrıştığı bugün
Kimsesizlik bulaşıcı virüsümden azıcık almaz mısınız?
Korkarsınız değil mi; bulaşır size yapayalnızlığım
Nasıl da bulurdunuz kendinizi bir dağın tepesinde,
bir çölün kucağında, derin bir vadinin tam orta yerinde,
Ağrı Dağı’nda, buzullarda, kutuplarda
ya da herhangi bir Pazar gününün dayanılmazlığında
veyahut ta uzun bir kış gecesinin zifir karanlığında…
İster misiniz biraz virüscük
Benim yalnızlık hastalığımdan derin bir sessizlik