Yalnızlık ve Sevgi üzerine

Yalnızlık dediğin nedir ki ...
Caddelerin kalabalığı
Sokakların ruhsuzluğu mu ?
Yoksa o caddelerin kalabalığında yalnız bir yüzü aramak mı?
Gölgeler siyah bulutlar gibi şimdi
Yağdı yağacak...
Güneşe bakıp bulutları yaşamak...
Her beden elbet alışır yalnızlığa
Fakat bir ruhu arar ; karanlıklarda fener arar gibi
Fener yavaş yavaş söner...
Ötelerden gelen tanıdık bir ses ...
Bir o kadar ruha yabancı...
Bir ses o senden vazgeçti diyen ...
Sonra ruhunla kavgaların...
Sen sevmiştir dersin
O sevmedi.
Sen bensizlik ölüm gibidir dersin
Oysa ruhundur ölümün en karanlık tonunda olan.
Aşkı kendi ruhunda aramaya çalışırsin
Bir yerlerden çıkarıp onu öldürmemek !
Ölür yavaş yavaş herşey gibi
Elinde tutamazsın .
Tutamazsın yıldızları kayıp giderler ..
Tutamazsın güneşi
Gün sonunda gözden kaybolur
Ve tutamazsın gözyaşlarını
Ruhunda birşeyler kayıp olurken ...
Tutmak istediğin o eller taş keser aniden...
Bakmak istediğin o suret buz gibi bakar hayalinde ...
Ellerini bir hayale uzatmak ...
Uzatıp da kimseyi bulamamak.
Ve yaşamak delice ;istemek bütün arzunla çırılçıplak!
Hem korkmak ...
Hem korkusuzca yüz yüze gelmek ölümle
Veda etmen gereken birileri yoksa
Zor değildir ölüm.
Bilinmeyenler denklemi gibidir ruhun
Sevgi gerek anlaşılmak için!
Öyle bir sevgi ki ...
Avuçlarından bütün incileri bırakmak yere ...
Ardından bekleyiş bir sessizlik...
Öyle bir sevgi ki ...
Bütün vapurların ışıklarını söndürmesi gibi ...
Issız bir gecede ...
Ve beklemek sessiz mektupları...
Kelimelerin bütün anlaminı yitirdiği....
Yine de bir beklemek işte
Hep bir neden arar gönül
Hep bir çünkü...
Hep kaçar kendi ruhunun gölgelerinden ...
Ama hep sığınmak ister o ruhun en yabancı diplerine derinlerine ...
Hem görür aynada o ruhsuzluğu
Hem ruhu yüceltir gönülde
Buzdan bir tende yakarmiş bütün düşleri
Yine de bedenden içeri girmek ister her ruh
Dokunmak o ruha ; uçtan uca sessizce
Sevgiyi yabancı bir surette görmek korkunç
Herkes tanıdık bir suret arar
Bir parça ruhundan ...
Eksik olandır insanı o uçuruma sürükleyen..
Ve kendine verememek onu...
Oysa gönül kişiye değil
Sevgiye aşıktır.
Ruhu doyuran sevgidir
Sevgi hiçbir zaman yetmeyendir ...
Hep daha fazlası...
Bir yaşamaktır sevgi...
Görmek istemeyi denizi en dibiyle
Gökyüzüne bir başka bakmak...
Bakınca yüzüne anlamak ne söylediğini...
Tutunca ellerinden daha güçlü hissetmek..
Gökyüzünü yakından görmek...