Yalnızlık Ve Ölüm Şiiri - Gülay Pelit

YALNIZLIK VE ÖLÜM
Gecenin mülteci sessizliğinde kaybolmuşken,
Ansızın içimi kaplayan hüzün.
Gözlerimin önünde bir sis perdesi,
Yıldızımı kapatıyor.
Ay sanki bana kırgın.
Adeta kendi karanlığımda
Donup kalmış yalnızlığımla savaşıyorum.
Korkuyorum !
Nedensiz bir korku
Bu son gecem de olabilir.
Ölümün soluğunu hissediyorum.
İnsan neden korkar ki ölümden?
İnsan neden korkar ki ölümden ?
Yalnızlık ve ölüm,
Ne kadar yakışıyor birbirine,
İkisi de aynı değil mi ?
İkisinin düşüncesi bile insanı yorgun bırakmiyor mu ?
Off gene anlamsız düşünceler,
Cevapsız sorular kafamda.
Yalnızlik ve ölüm.
Ay batacak,güneş doğacak
Ve acılar gene canlanacak.
Peki nerede kaldı o büyük korkularım ?
Yalnızlık ve ölüm gene mi pusuya yatacak ?
Gülay Pelit 30.01.2022