Yalnızlık varlığımı sarmışken

Yalnızlık varlığımı sarmışken…

Aramıyorsun telefonumu sesimi hep özlerdin oysa
Her gün bir bahane ile arardın öyle derdin bana
Suskunluğun tünellerine girdin seni tanımıyorum artık
Ne oldu açık ol bitti de mesela anlarım bunu
Kaçamak duruşların korkak ruhu olma sen bu değilsin ki,
Benden gizlediğin ne var içimi acıtıyor bu ilgisizliğin
Günler geçti hep aynı yüzünü göremiyorum senin
Sevgin bitti ise bunu anlarım belki acı çekerim ama
Yinede anlarım zorla güzellik olmaz çünkü
Ama çok severken bir lahza bile ayrı kalmanın
Hep kendine işkence olduğunu, akşamın gelmediğini
İşten çıktığında ise doğruca bana gelip sarıldığını ve
Uzun uzun seyrettiğini söylerdin doyamazdım aşkım
Zaman yetmezdi sana şimdi ne olduda kayıplardasın
Telefonlarımı da açmıyorsun bu aşkı bitiriyorsun
Köklerini kurutuyor, yapraklarını solduruyorsun
Çiçeği açmayacak bir çöl yapıyorsun gitgide
Farkındasın değil mi?
Artık huzurun rüzgârı esmiyor isyan geceleri var
Kanıyor gecenin karası koyu kızıl akıyor hem de
Dağlar suskun yamaçlar kayıp sisten, hayat ağlamaklı
Ben gün be gün eriyorum içimdeki enerji bitiyor
Yaşam ellerimden gidiyor tutamıyorum sensiz
Mutluluğun bakışlarını saldım mavinin ötelerine
Son kez baktım ardından uzun yollara koyuldum
Unutmak için seni terk ettim bu şehri seni terk ettim
Çok zor bir yaşam olabilmek yeniden, hele biz olabilecek
Birini bulmak imkansız yalnızlık varlığımı sarmışken…

Oktay ÇEKAL
13.07.2013-19.30