Yalnızlık üzerine bir yazı

Yalnızlık üzerinde söylenmiş onca şey var. Ömer Hayyam der mesela “Kargalar sürüyle, kartallar YALNIZ uçar”; nereden geldiğini bilmediğim bir söz ise “Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılırsa yalnızlık olmaz”. Yalnızlık; aslında “size ihtiyacım yok” diyerek kendini soyutlamasıdır kişinin. Yalnız insanların en az ihtiyaç duydukları şey diğer insanlardır; onların fikirlerine, sözlerine, görüşlerine, telkinlerine veya yönlendirmelerine. Yalnız insanlar hayatta daha dik duruyor, ayakları yere daha sağlam basıyor. Yalnızlık kötü değildir; içini doldurmasını bilirseniz elbette. Yalnızım demek, çevremde hiç insan yok demek değildir, yanlış anlaşılmasın; çevrenizde çok insan olabilir, ama hiçbirine hayatınıza nüfuz edecek kadar tolerans tanımıyorsunuzdur. Hoş sohbet, bazen beraber gezmeler, bir film izlemek ve elbette özel biri ile daha yakın olmak doğaldır, bu sizi kalabalıklaştırmaz. İnsanlar hayatınıza müdahale edebilme lüksüne sahip olduğu gün kalabalık oluyorsunuz. Bırakın dışarda kalsınlar, yalnız olun yine siz kendi içinizde. İstediğiniz gibi yaşayın hayatınızı, ister inançla, ister putperest gibi, isterseniz gezerek tüketin ömrünüzü veya çalışarak; ama tercih hep sizin olsun. Bırakın kalabalıklar hep dışarıda kalsın, siz hep yalnız kalın kendi içinizde, yüz binler sizi sevecek olsa bile.
Yalnızlık; bir kader değildir, bilinçli bir tercihtir.