Yalnızlık Uykusu Şiiri - Rasim Yılmaz

İçimden geçenleri kağıda dökeyim diyorum
olmuyor
o kadar çok şey biriktirmişim ki içimde
hangisinden söz etsem kırık cam gibi batıyor yüreğime
susmak geliyor içimden
susuyorum

Zaman geçiyor
boğuluyorum acılar içinde
yağmura hasretliğim diniyor gözlerimden akan sellerle
neden ağlar ki gözler sevilen sevildiginde?
peki ya eksikliğini hissettiğim neydi
can boğaza gelip çıkmak için can attığında
bu aşkın ömrü bu kadar deyip yol vermek mi gerek
bilmiyorum

Karmakarışık sorular içinde yüreğim
acı çekiyorum
neden yoksun diyorum bazen kendi kendime
ya da seviyorsan eğer neden hissetmiyorum artık
eskiden olduğu gibi neden bakmıyorsun yüzüme
neden
neden beni sevmiyorsun

Hani bir çocuğun en sevdiği oyuncağını alırsın ya
boynu bükük kalır tek söz edemeden
çekilir en kuytu köşede ağlar ya hani
işte bende o çocuk gibi yalnız ve çaresiz seviyorum seni
köşemde başı eğik hayallerimin intiharındayım bu gece
birer birer terk eden hayallerim
senin kadar acımasız bu bedene

Neyim kaldı ki tutunacak bu hayatta şimdi söyle
hissetmediğim bir aşkın gölgesinde demlenerek
ucu yanmış şiirlerle süslenmiş bir hayata tutunuyorum
mutluluktan uzak bir iklimde
mutsuzlukların en kıyağını yaşıyorum...

16.07.2013