Yalnızlık Üstüne Bir Kaç Dize...

yalnızım
yalnızlığın canımı acıtamadığı kadar
acıyorum yalnızlığımla
onu sevdiğim kadar nefret ediyorum
bir başına bırakılmışlığımdan.
tüm doğrularla çaprazların kesiştiği
altüstlükler arasında tepe taklak kalıyor hayat
ayaklarım hiç yere basmıyor
ve bastığı yerde sadece derin sessizliğin duruyor
ıssız köprülerdeki ayak sesiyim
ıssız bir çığlık, lakin yankısız
koca bir dünyaya sahibim
gelgörki düşlerim kimsesiz
bunca kalabalığın arasında
savrulmuş milyonlarca kelimede
hep kendimi yansıyorum
kendi kendime sen varken yetmiyorum...
oysa yalnızlık yalın olmalı
sen olmamalısın
sensizlik yalnızlık olmamalı, senli olmak ta
kendimli günleri soğuk bir özlemle arıyorum
herşeye rağmen sensizliği
o ayaza değişemiyorum....
ikilemle geçen milyonlarca an..
kaçabileceğim bir kendim bile yok
bu yüzden bunca kalabalıkta
türkülerimin bu denli yankısızlığı
sesimin yalnızlığı yalın kalmalıydı, olmadı, olamadı
ne seninle ne de sensiz
yalnızlık boynuma hiç böyle dolanmamıştı..
yoruldum...
belki yordum da yalnızlığı...
biliyorum bir gün kırıcam bu aynaları
tek sesin, sesim kalacak
bir başına olan bu dünya
ikiye ayrılacak...
lakin o güne kadar daha kaç yalnızlık kanayacak candan,
kaç ben ağlayacak koynumda.......