Yalnızlık Uçurumu Şiiri - Burak Soygür

Bir yalnızlık uçurumunun kıyısına kadar yaklaştığımı hissediyorum. Çaresizlik içinde kıvranıyor bedeni.Son zamanlarda yalnızca zihnimi bulandıran şeylerle meşgulüm artık. Ve insanlar uğraşılması zor olan iki ayaklılar.Her yer onlarla dolu. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Her geçen gün yalnızlık ve acı getiriyor beraberinde. Ruhsal sıkıntılar sarıyor her yanımı. Çözüm ne sizce ? Dışarıda esen rüzgar ve şırıl şırıl akan dereler zevk vermiyor artık eskisi gibi. Sahi neden artık hiçbir şey eskisi gibi değil. Sırf biz eskiyoruz diye eskimek zorunda mı her şey ? Kalbimiz ruhumuz bedenimiz eskimek zorunda mı ? Peki ya vicdan ve merhamet eskimeseler olmaz mı ?