Yalnızlık Türküsü Tutturmuş Gidiyor

Bunca vakittir nankörlük,
Kısacık bir ömürde,
Upuzun yer kaplar.
Ve milyarlar içerisinde her insan,
Yalnızlık türküsü söyleyerek ağlar.

Yalnız insan...
Derdi saatlere vurmuş,
Akrep ve yelkovanla beraber geziniyor
Ve 12 duraktan her birinde,
Vuruyor tik-takları gönül cevheri.
Gözyaşlarını tutana aşk olsun.
Aşmış engin dağları,
Yalnız insanın dertleri.

Yalnız insan...
Yalnızca yalnızlığının pençesinden kurtulacağı günün
Hayaliyle yaşar ki,
Nankörlüğün daniskası.
Ve bir de ümitsiz sözcüklerle,
Karanlığa sığınma safsatası.

Yalnız insan.
Saat 12.
Çiftlere, üçüzlere yatma vakti.
Ve sen de kıvrılıver şöyle uzunlamasına,
Çek üzerine yalnızlık yorganını,
Ninnin yıldızlar olsun.

Yalnız insan,
Steplerin ortasındaki yapayalnız ağaç dahi yemyeşilken hala,
Seninki de laf mı şimdi.
Keşke Tanrı ayakları ağaçlara yükleseydi,
Belki kavuşurdu yapraklar birbirine.
Ama bir bildiği olsa gerek,
İki ayaklı olan,
Yalnız insan.
E o zaman?