Yalnızlık Türküsü Şiiri - Battal Keskin

- I -

Bir ömür dalsam derinliğine
Dibi bulunmaz yalnızlığın.

Sessizlik sesim oldu
kimseler duymaz.
İmge olup düştüm kağıda
kimseler anlamaz.

Yalnızlık
Boşlukta bir yolculuk anı
rastlamam öteki kendime.
Uzaktan parlayan dostun selamı
derman olmaz derdime.
Bir tek kendimleyim, bir de düşlerimle...

Dalıp gitmeler düeti
paralar gecelerde uykularımı.
Sevişmeler, adeta puslu bir aşk silueti
Çözmez utangaç yanımı.

Bir yanımız çoğulsa
öteki yanımız yalnızlıkmış, menem.
İkisi de bizim için.
Bana düşen yalnızlık, ne edersem edem.

Demek ki kusurluyum
çok sesli çokluğun bahçesinde.
Sokak sokak dilenen
uyuz bir it yalnızlığı yüreğimde.

Bir ömür dalsam derinliğine
Dibi bulunmaz yalnızlığın...

- II -

Yalnızlığın sonu yokmuş!..
Yalnızım
yığınlar içinde de.
Ay gibi yalnız, güneş gibi yalnız
Gökyüzünde...

İşte! Bugün de öylesine yaşıyorum
Her şeyden uzak, herkesten ayrı.
Melankolik, kaygılı
Her yanım sancılı, her yanım sayrı.

Kalabalıklar yankısında mı
Bir melodinin tınısında mı
Harabede mi gömülü çokluğum?
Bir isyanın çığlığında mı
Devirdiğim sayfalar arasında mı, öteki yokluğum?.

Kavgam da can vermez bedenime!..
Nasıl yoğruldum ben böyle?!.
Neredesin ey öteki yarım!.
Bir ses ver, bir şey söyle!.

Dört duvar hiçliğin içinde
boşluğun sesi kulaklarımı tırmalar.
Ruhum yalnızlığın elinde kadavra olmuş
yüreğimde onulmaz yaralar.

Bir meret yapışmış yakama
Savurdukça savuruyor çaresiz bedenimi.