Yalnızlık Türküsü Şiiri - Nadir Çitil

Karanlık gecenin olmuş sabahı
Oturmuş kapıya bir yaşlı adam
Ağlıyor bilinmez nedir meramı
Yaslanmış duvara o yaşlı adam

Yaklaşıp yanına sordum derdini
Utanıp yüzüme döndü sırtını
Çöplüğe döndürmüş evin ardını
Ağlıyor yürekten o yaşlı adam

Yıllar önce gençliğinde kıymışlar
Yetim diye malın mülkün soymuşlar
Sonunda adını mecnun koymuşlar
Bilmiyor geçmişin o yaşlı adam

Olsaydı sahibi olmazdı öyle
Koparmış ipleri koskoca köyle
Gülerken arada oynuyor suyla
Unutmuş adını o yaşlı adam

Kirlenmiş yakası deriye dönmüş
Kokular üstünde çevreye sinmiş
Uzamış sakalı döşüne inmiş
Çileyle yaşayan o yaşlı adam

Nadire dokundu yaşlının hali
Kamburu görünür eğilmiş beli
Takatsiz garibe söylenmiş deli
Zulümle yaşıyor o yaşlı adam