Yalnızlık Sokağı Şiiri - Barış Can Bıyıklı

Sokağımın adı yalnızlık.
Komşular mesken tutmuş dert köşelerini.
Ben ise derman bellemişim dert dolu mey şişelerini.
Kırmızı nasıl çalmazsa maviye, geceleri nasıl ısıtmazsa güneş içini
O kadar imkansız görünür huzur.
Mutluluk ise bir ekmek kırıntısı bu sokakta.
Ve biz aç köpekleriz aşk tasmasına bağlı.
İpimizi tutanın sürüklediği kadarız.
Biliriz sevdayı da hasreti de gurbeti de
Biliriz de bilmeyiz bir türlü insanlığı.
Ama safız, yalan rüzgarları uğramaz bu semte.
Anca üç beş palavra sıkarız askerlikten, çocukluktan.
Severiz çünkü böbürlenmeyi gelenektir atadan.
Çünkü bizi ancak biz severiz bu semtte.