Yalnızlık Sevmekle Başlar

Pencereme vuran yağmur damlacıkları
Gecenin içinden sunulan bir sevgi,
Anlatılması zor bir ezgi.
Yağmurlu bir gecede gökyüzüne bak
Ve işte orada, göremeyeceğin bir noktada
Ben başka bir şehrin
Issız kucağında
Hala seni düşünüyorum

Boş yere bekleme!
Ne kirazlar tomurcuk verecek
Ne güller gonca
Hazan mevsiminde
Bir tutam sevgi işledik
Ayrılıkla bezenmiş aşka

Unutmak hatırlamakla başlarsa
Ben seni unuttum sevgili
Sızlatır yüreğimi ödün veren duygular
İnan en ağır yenilgiler
Gecenin sessizliğene
Ses katmaya çalışan bir şairin
Duyulmayan mısralarıyla başlar
Yalnızlıksa sevmekle...

Temize çekilecek aşkları olan
Şairler varmış, olmalı
Ben seni temize çekemedim
Çünkü bir zamanlar sığındığın çocuk yüreğime
Kimsenin duyguları girmedi, giremedi, girmemeliydi.

Gecenin ayazında yıldızlar yağıyor gönlüme
Dilek tutmanın yersiz olacağını bile bile
Sevgiye dair dilek tutmak
Ki yıldızlar tutulmuş dileklere rağmen
Boyunları eğri yalnızlığa akarken
Benim dilimde yine aynı mısra
Yalnızlık sevmekle başlar

Düzeni kırılmış bu hayatta
Zamanı ayarlayan güneş dahi
Bütün yıllarıma bir karanlık bağladı.
Gizlendikçe çözülen hayatta
Deşifre edilmesi gereken sadece ben miyim
Yorgunum artık
Bir itirafın kurbanı olduğumdan buyana
Kelimeler bile yetersiz kalıyor
Omuzlarıma binen onca ayrılıktan sonra
Demem o ki
Yalnızlık sevmekle başlar...