Yalnızlık Serüveni Şiiri - Şeyma Nur Açık

O soğuk duvara sırtımı dayayıp çöktüğü'mde anladım. Bir daha gelmeyeceğini,hasretinden prangalar eskiceğini tam orada anladım.Nasıl anlatılır söylenir ki bu? ruhum dizlerimi dövdü,ama bedenim durgun du.Terk edilmişlik çanları çalıyordu kulaklarımda, orada anladım.. kara bulutlar üşüşürcesine başıma, gözlerin nasıl kan ağladığını,kuraklık'ta orada başlamıştı.Bir insan yahut bir kedi gelse yanıma, sarılıp saatlerce ağlaya bilirdim.. gidişini anlatırdım, seni böyle severken kendinden mahrum edişini, uğrunda yaptığım fedakarlıkları anlatırdım göğsümde kabara kabara..orada başlamıştı kendimden de vazgeç'işim.Ben öylesine çaresiz'ken boynu bükük,selam vermeden geçmişti önümden dost bildiklerim,yine orada başladı yalnızlık serüvenim.