Yalnızlık Senfonisi

Geceye Düşen bir damla gözyaşıyım,
Rüzgarın savurduğu bir hüzün kırıntısı
Sensizliğin soğuk duvarlarına çarpıp,
Tekrar tekrar kaybolan bir yankıyım sanki

Bir zamanlar güneş gibi içimi ısıtan sesin
Şimdi uzak bir hatıra,
Parmak uçlarımda titreyen bir iz,
Ve hiç silinmeyen eski bir yara.

Anılar ,sararmış yaparaklar gibi,
Rüzgar estikçe savuruyor içimde.
Adını fısıldıyor sessiz odam,
Duvarlar bile ezbere biliyor seni.

Zaman geçti belki sen beni unuttun,
Belkide hiç hatırlamak bile istemedin.
Ama ben her gece aynı düşte,
Yeniden buluyorum seni.

Ellerim boşlukta seni arıyor,
Gözlerim uzaklara dalıyor,
Ve kalbim senden habersiz
Hala sana yazılmış şarkılar çalıyor.

Sensizlik uzun bir kış gibi,
Gelmeyen Baharı beklemek gibi
Bir adım atsam uçurum başlar
Geri dönsem. yine yokluğun sarar.

Öylece duruyorum şimdi,
Geceyle konuşan bir fısıltı gibi,
Ne seni silebiliyorum kalbimden
Ne de seni hatırlamaktan vazgeçebiliyorum.

Kahramanımdın sen benim
Neredesin şimdi.