Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Akif Çelik

Kaybolan yüzler.
Bir gece yarısı pencereden dışarı bakarken
yüzleri o yansıda kaybolan yüzlerce insanın feryatları buğulanırken camlarda ansızın tıkırdayan bir ses
gecenin en ahenkli nağmesini süzüyor kulaklarımızdan içeri
Biz bu sokaklara aşinayız
Kendimizi bilmezden evvel yani çok evvel bir gece yarısı
trompet sesleriyle ayaklarımızı bir ritim duygusuna kaptırmışken
uyanmanın bir ölüm; vakitsiz, tenha, alacalı bir ölüm kılıfına bürünerek ruhlarımızı nasıl binlerle böldüğünü gördüğümüz anları
çok iyi biliriz
biz bu sokaklara aşinayız. Doyum nedir?
Hızını alamayan bir aracın
karşıdan gelen kamyonu görmemesi ve kan lekesine bulanmış gazete sayfaları...
Küçük damlacıklardan kaçarken sığındığı bir çatı altının,
bütün öfkesini biriktirerek oluşturduğu büyük bir damlacığı
boynundan aşağı bir giyotin hızıyla damlatması. Doyum nedir?
Ve yine sabah olduğunda
gece sobada yanan izmaritlerin yaydığı kokunun
tavana çiziktirdiği belirsiz imler,
kapının açılması ve
dışarıdan hava,gürültü adına içeri sızan gündelik yaşam yansımalarının silikliğini taşıyacaksa
odamıza kapalı kalalım
ve ölüm kaçınılmaz olsun yataklarımızdaki.
İsyan nedir?
Bastırılmış sözcükler dudaklarımıza nasıl bir baskı yapar ki
sözcükler adeta canlanarak
etten ve kemikten bedenimize acının
bitmez, tükenmez kaynağını zerk ederler?
Bir şafak vakti
uzak dağ başlarındaki kasabalardan çalınmış atlar çiğniyor bedenimizi. Zaman terkedilmiş bir araba enkazını onararak giriyor
saatlerimizin tik-taklarına
Huzur içerisinde kılıflara geçirilmiş yastıklar
yan odalardadır, perilerledir.
Üç adımdır ölüm
Terlik yeryüzüyle aramızdaki ruhsuz, dengesiz nesne
Bütün nehirler Ganj’a akar ve benliğini yitirirken doğurdu analar çocuklarını
o acıyla
dehşete sımsıkı açarak gözlerini
Çocuklar, ellerinde fenerler
bir geminin boğulmuşluğunu aydınlatmaya geldiler
orta yaşlarımızdaki.
Alışmışlık nedir?
Bir duman alırım kendimi öldüresiye şiirler yazılırken ranza başlarında yanıbaşımda
beni gözetleyen belirsiz bir gölge
—açın pencereleri,
boğulmak yaraşmaz
kefeni içindeki bir ölüye...—
Akşamlar ellerimize iniyor,
görüyor musun?
Hatırlamak nedir?