Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Leyla İnan

Geceler hep üstüme geliyor ağır ağır,
Dört duvarla konuşmak yalnızlığın simgesi.
Her şeyi anlıyorum ne körüm ne de sağır,
Bu nedenle hep sensin şiirimin imgesi.

Uykusuz her bir gece, dön gel de uyuyalım,
Ne kadar uğraşsam da zamansız, düzensizim.
Geceleri birlikte maviye boyayalım
Kim bilir kiminlesin işte yine sensizim!

Sevgililer sokakta dolaşıyor el ele,
Madem ki el uzattın, neden tutamıyorum?
Sensizlik benim için çok büyük bir merhale,
Kimsesizlik çok acı, söküp atamıyorum.

Sensiz yüreğim bomboş divaneyim, deliyim,
Aklıma geldiğinde içimde başlar sızı.
Yüreğim alev alev, kor yangının seliyim,
Diyorlar senin için, ünlü bir kalp hırsızı.

İşte yine çalıyor yalnızlık senfonisi,
Yüreğime kanayan kimliksiz ezgilerle.
Beynimde uğulduyor acının ayak sesi,
Uyuşup kalıyorum bu tuhaf sezgilerle.

Çaresini bilseydim ben de çare olurdum,
İçimde yıllar yılı kanayan bu yaraya.
Bir kere gel deseydin gelir seni bulurdum,
Özlemleri sokmazdık biz de senle araya.

Adını sayıklayıp durmazdım biliyorsun,
Ben hep Leyla oldum da sen Mecnun olamadın.
Sanki halime bakıp hep kıs kıs gülüyorsun,
Ellerimde açmıştın elimde solamadın.

(İstanbul - 06.02.2018 - 12.20)