Yalnızlık Senfonisi

Gökyüzüne asarken yalnızlığımın senfonisini,
Kaydıraktaki bir çocuğun korkusuyla sevinci arasında,
Gidip gelmelerime denizin git gelleri de eklenince,
Uzaklardan bir martı alaycı alaycı nasıl da bakıyordu,
O gak! derken guk! dedim,
Beni sevmiş olmalı,
Hadi dedim, hadi gel son kez kucaklaşalım…

Deli deli pike yapıp aniden üzerime gelirken,
Barış çubuğu tüttüren,
Kızılderili reislerine benzettim kendimi,
Ağzımdaki köpükleri görmüş olacak ki,
Düşünmüş de olmalı,
Bu adam ne bir balık, ne de bir insan,
Olsa olsa fosilleşmiş yeni bir tür,
Derhal uzaklaşmalıyım buradan…

Sonrasında bir şey hatırlamıyorum,
Çok su yutmuşum,
Dilimde sabun tadına benzer,
Acı, tuzlu, baharatlı bir şeyler,
Çokça da lağım kokusu filan,
Her bir şeyin içine etmişler,
Şöyle adam gibi ölmenin de tadı tuzu kalmamış…

Kadranım son hızda takılı kalmış ki,
Can çekişirken ağlamakla gülmek arasında,
Bana salakça bu duyguları yaşatan soytarıların ellerinde,
Yap boz cinsinden ne idüğü belirsiz oyuncak olmuşum,
Kimliksizim, denizin dibine düşmüş içi boş cüzdanım,
O vakitten beridir ayakta kalmaya çalışan bir garip yarı ölüyüm,
Kuşları daha çok seviyorum, bana asla zararları dokunmadı…

Vecdi Murat SOYDAN
16/09/2017, Isparta, 02.13