Yalnızlık Senfonisi Şiiri - İbrahim Tezol

Dansa kalktı bugün bütün kelimeler
Bana ise kalemi sıkıca tutmak düştü
Güzellikleri anlatacağımı umarken heceler;
Kederim kalemimle göz kırpıp öpüştü

Aşka dair bir şeler yazmak istiyorum olmuyor,
İçimdeki kahır gülü, bir türlü solmuyor
Arkadaşla gönül testisi dolmuyor
Ne yaptıysamda yalnızlık benden korkmuyor.

Çayırında gülünü koklamadığım
Kuzular bana acıyarak meliyor
İçinde benim olmadığım
Yalnızlık şiiri bana eksik geliyor

Demek ki çekiyoruz birbirimizi
yalnızlık eksi, bense artı kutup
Mürekkepsiz yazıyoruz şiirimizi
Ben yalnızlığı, yalnızlıkta beni yutup

İşte böyle, hep elem keder,
İyi iyiyle kötü kötüyle gezer
Hak hukuk böyleyse eğer;
Elemde kederde benimle gezer.

Ve bugünde geceyi bekliyorum oturup
Günün tüm yalnızlığını somurup
Zaten her gece uyumuyormuyum?
Saati, içimdeki şeytana kurdurup.

Tüm yalnızlığımı; ”bir varmış bir, yokmuş”
Diye anlatıp unutmak vardı
Dalında yeni yeni olmuş
Bir yarin koynunda uyumak vardı

İşte, yine gün doğdu yamaçta
Cinnet mesaisi, yeniden başlıyor
Ruhum, urganıyla karşıdaki ağaçta;
Çırılçıplak sallanıyor.

Beni teselli etmek istercesine; dışarda bülbül şakıyor
Ey bülbül kurbanım ötüşüne,
Radyoda yaşar bülbüle nisbet şakıyor
Aldanırım, aldanırım, aldanırım gülüşüne.

Duvardaki saniye acımasızca ilerliyor
Beni saçımdan sürüklüyor boylu boyunca
Yelkovan tutup akrep sokuyor;
Yanımda kimse olmayınca.

Kalemim haykırıyor “yeter artık
Başka mecalim kalmadı ki”
Ey kalem biz birkere cinnetle yattık
Yalnızlık gülü daha solmadı ki

Şimdi üzüldüm halime işte
Geceye daha çok var ya Rabbim
Gözü hep kapıda kirişte
“Biran evvel çıkıp gitse” diyor kalemim

Ey kalem anlıyorum ızdırabını
Kaldırıp atıyorum mürekkep kabını
Beraber içiyoruz cinnet şarabını
Senin payına düşen yazmak; yalnızlığın kitabını

Öyle bir kitap olsun ki;
Tek nokta olsun boşlukta.
Öyle bir uçurtma uçsunki;
Başka yer kalmasın ufukta