Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Nihat Kaçmaz

Nasıl başlanır dokuzuncu yalnızlık senfonisinin şiirsel versiyonuna
Kirli deniz maviye olan tutkusunu yazabilirmi dalgalarla
Alışabilirmi zamansız renk değişimlerinin kahrediciliğine
Esmeyen meltem rüzgarlarına olan tutkusunu yenebilirmi
Doğru olmadığını bildiği halde yaptıklarının
Ölü melek balıklarından zoraki bir cehennem denizi yaratırmı kendine
Sonunda yenik düşüp ağlamayı öğrenir açık denizlere sarılamamanın hüznüyle
Seçici sevgileri garip sevgi çağrışımlarıyla yoğururken aklına gelir
Ağlamayan sevgiliye sarılmalar verilmezmiş
Bireysel düşüncelerin sevgilerde cesaretsizliği vazgeçme kararlılığına dönüştürdüğünde
Kör bir şiddet öylesine yoğunluğuna yaşanırki
Göksel bir tanrı katından iner güzellikler şehrinin melekleri
Güzel günler göreceğiz belki
Trollar balıkları bitirmeden uzatıp kafamızı mezardan,dur diyeceğiz
Ağzımıza sevgisizliğin pisliği doldukça kusmayı öğreneceğiz
Yalnızlığı yenmenin verdiği doz aşımı kas katı kestiğinde bünyemizi
Ruhani liderler yerine
Dudakların liderlik yaptığı savaş meydanlarında birbirimizle sevişeceğiz
Aslına bakarsan hiç o kadar önemli değil
Bunca geçen yıllar içinde yalnızlığımızın suskunluğumuza gizlenmesi
Önemli olan yaşama düzeyinde yemek verip salmak değil kendimizi dünyaya
Bir türlü bitmeyen kalkınma sürecinde
Direnme kuvveti olma yerine,alışmalıyız özgürlüğe
İnsanları sevmenin yalnızlıkla birleştiği noktada acımaya dönüştüğünü görmek
Ardından sevginin böyle yorumuna böyle tepki noktayı koymamı gerektirdi
Bu aşka dair çeşitlemelerin bendeki son yalnızlık senfonisiydi