Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Bahri Yıldırım

İçimizi acıtan, gözlerle yüzümüze
Baktığında anladım, sensizlikmiş kaderim.
Ne kadar hüzün varsa aşk diye üstümüze,
Yıktığında anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
Her nefes o ateşte har idi yıllar yılı.
Aldı gitti başımdan, yokluğun o akılı.
Bu acının hançeri, yüreğimde çakılı.
Çaktığında anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
İçimde hep o korku ürperip kalıyorum.
Gönül tellerim ürkek, korkuyla çalıyorum.
Sensizlik anlarımda, düşlere dalıyorum.
Çıktığında anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
Sokaklar sensiz ıssız, yokluğun büyük acı
Bu gönül yarasının, sen iken tek ilacı.
Hiç gözümü kırpmadan olurdum ya duacı,
Bıktığında anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
Yılların böyle hoyrat, tükenmesi boşuna.
Nasıl da katılmıştım bu kavgada koşuna!
Bu hüzün senfonisi, nasıl gitti hoşuna?
Yaktığında anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
İster kader deyip sus, istersen gözyaşı dök.
İstersen yüreğimi, çabucak yerinden sök.
Eğer sevgi yok ise, neye yarar kuru kök?
Söktüğünde anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
Kulak verdim içime, bir ah duydum derinden.
Yalnızlıklar çok şeyi, söküvermiş yerinden.
Anladım yürek yanmış, kül olmuş kederinden,
Döktüğünde anladım, sensizlikmiş kaderim.
-
Başımı bu dertlere, aşk yok ise salmazdım.
Boş yerlere dövünüp, saçlarımı yolmazdım.
Ben senin Dostelindim, sana uzak kalmazdım.
Ektiğinde anladım, sensizlikmiş kaderim