Yalnızlık senfonisi Şiiri - Gökhan Öktem

I.

Sessizlik
Bir adı ölümdür
Bir adı hiçlik
Kaypak bir hüzün bulamacı
Kılçık bir öksürük
Ve imgesiz sözcük
Dilsiz sesleniştir bir adı
İlk kim söylemişse yalan
Yalan sessizliğin bilgeliği
Nerede görülmüştür hey
Ses vermez bir medeniyet...
Olsa olsa sesi küçümsemektir bu
Söze ihanet...
Sesin bittiği
Sözün tükendiği yerdir sessizlik
Ve yalnızlıkta ona çıkar bütün kapılar
Kendi kendine susar susmasına da insan
Konuşabilir mi bir ömür kendi kendine...
Güneşin bunca doğduğu yerde
Başka bir adı var mıdır deliliğin.

II.

Ayrılık
Bir adı kaçıştır
Bir adı ayaklanış
Nokta koymaktır bir cümleye
Bir paragrafı kapatmak yahut.
Yeni bir sayfa açmaktır sonrasına
Bir tabula rasa
Ya da yırtıp, buruşturup atmaktır bütün yazılanları
Anıların çöp sepetine
Bir adı acıdır
Bir adı hüzün
Bir adı umuttur
Bir adı yaşam....
Var mıdır ki hiç ayrılık yaşamayan....

III.

Hüzün
Ayazla gelen çiğ gibidir
Önce kül rengi bir gelinlik gibi kaplar içini
Gizler buğusuyla bütün çiğliklerini
Sonra yakar güneş gören her yerini
Yaprak dökümü mevsimlik bir hazırlık gibidir
Fazlalıklardan kurtulma uğraşına girince doğa
Kalın kabuklara bürünür
Özü korumaktır amaç soğuktan, fırtınadan
Nice sessiz ayrılıklar yaşadım ben de
Her biriniz gibi
Sesim terk etti beni önce
Hıçkırıklarımın arasından
Hüzün bulutları yağdı içime ardından
Nice gecelerimi sardı da buğusu
Adımı bile okuyamadım nüfus kağıdımdan

IV.

Islaklık
Gemiyi en son terk eden kaptan
Dalgaların hışmından nasibini alır
Ve kurtarılacak en son şeyi
Yüreğiyle sarıp kamarasında bırakır
Kafi gelirse zaman
Ve şansı yeterince yaverse
Soluğu
Ona hayatı ve ölümü tattıran
Okyanusun kollarında alır...
Artık o gemisi batmış bir kaptandır
Kamarasında bıraktığı yüreğinin yerini
Demli bir ıslaklık alır.

V.

Yalnızlık
Yalın bir yok oluştandır.
Süzme bir sessizliğe açılan
Döşte ayrılık yarası vardır.
Balçık hüzün kabuk bağlasa da
İçi hep çamura bulanır
Yürek sarkacı gözlerde
Her daim bir ıslaklık kalır....

05,06,2002, İstanbul