İnanmak bitince başlarmış yalnızlığın senfonisi.
Kırılan dalların melodisi, kuruyan yapraklarla birleşir,
Bir sonbaharı canlandırır hatırda, sevgilinin o gidişi.
Rüzgârına bırakılmış sesler karışır araya, sevgi, emektir, gibi,
Ama yok sayar o umutlu bekleyişi.
Bilmez hiç, bu sokaklarda kimliğine karışır onca kişi.
Kimi saçlarına çeker, kimi yüzüne…
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta