Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Vakkas Polat

İnanmak bitince başlarmış yalnızlığın senfonisi.
Kırılan dalların melodisi, kuruyan yapraklarla birleşir,
Bir sonbaharı canlandırır hatırda, sevgilinin o gidişi.
Rüzgârına bırakılmış sesler karışır araya, sevgi, emektir, gibi,
Ama yok sayar o umutlu bekleyişi.
Bilmez hiç, bu sokaklarda kimliğine karışır onca kişi.
Kimi saçlarına çeker, kimi yüzüne…
Kimi umuda seslenir hüzne…
Ama daha göremedim o göz bebeklerindeki kaçamak, nazlı sevişi…

Her günün aynı senfonisi, çağırır her anıma aynı melodiyi.
Çıkmazlara çokça çekili çanların, buruk bıraktığı bu belgesiz zamanlarda
Çekip giden hayalleri taşır bu yalnızlık senfonisi.
Yele yaslanmış yağmurların yaslı yakarışı,
Katrelerince yakar yanaklarımı yalnızlık senfonisi.
Adını andığım adsız akşamların arasında,
Aşkın, ateşe atılmış akslarıydı yalnızlık senfonisi.
Bakışıma bıraktığın bitanecik buklelerin,
Bediî bedeliydi yalnızlık senfonisi.
Bu yalnızlık senfonisi,
Belki de sadece bir umut esintisi…
Ah, Denizkızı!
Dilerim, bir gün Deniz olursun,
O zaman belki biter bu yalnızlık senfonisi.

Ankara/ 02.57 – 31.082014