Yalnızlık Senfonisi Şiiri - Sinan Bayram

Gece, sessizliğini üzerime örter,
bir keman yayının titrek sesi gibi
ruhumda ince bir çizik bırakır.
Kalbim, tek başına çalan bir piyano,
her tuşta bir boşluk,
her notada bir özlem saklıdır.

Yalnızlık,
bir senfoni gibi ağır ağır büyür;
önce hafif bir fısıltı,
sonra derinleşen bir yankı.
Her nefes, uzak bir davulun tok vuruşu,
her susuş, çellonun yorgun tınısı.

Gözlerimde göç eden bulutlar,
ellerimde tutulmamış ellerin gölgesi.
Bir koroya hasretim ben,
oysa sahnede tek başıma çalarım;
dinleyen yoktur,
ama yıldızlar kulak kesilir bazen.

Yalnızlık senfonisi…
İçimde hem hüzün, hem ihtişam.
Çünkü yalnızken bile,
ruhun derinliklerinde
bir evren kendi müziğini kurar.

Ve ben bilirim:
Bu senfoni bitmeyecek.
Her sustuğumda yeniden başlayacak,
her suskunlukta yeni bir nota doğacak.
Yalnızlığın dili vardır,
onu duyan anlar ki:
Kendi sessizliğinde bile
bir melodi saklıdır.

Sinan Bayram