Yalnızlık Şarkısı Şiiri - İbrahim Kavas

Boyası kurumuş, kızağa çekilen bir sandal misali,
Yalnızlıklar şehrinin tutkunuymuşum gibi,
Ayaklarımın dibine kadar gelip gelip vuran dalgalar,
İçinden çıkılamaz girdaplara boylatmak istiyor sanki...

Hayatımın dolunay'ıydı yüzün, karanlık gecelerimin.
Kalbimin dingin enginlerinde titreyen yakamozdu, gözlerin.
Tırnaklarımın ucuna kadar sızlatan buz gibi fırtınalarda,
Yüksek karlı dağlardaki kuytulukları ısıtan güneşti, gülümsemelerin.

Karanlık gecelerde, ışıl ışıl parlayan şehrin ışıkları
Parklarda, caddelerde cıvıldaşan mutlu dünyanın insanları.
Ormanların derin uğultularında, yolunu bulamamışçasına,
Kılavuzum olmaya can atıyor, kulaklarımdaki hüzzam şarkıları.

Bir yalnızlık şarkısı söyleyeceğim, yıldız yağmuru altında
Kurumuş sarı sarı yapraklar düşerken omuzlarıma.
Bu hüzünlü, dert yüklü şarkının her dizesinde,
Sen olacaksın, hem her hecesinde hem de nakaratında...

(13.12.2008/Denizli)