Yalnızlık Şarabından İçen Adam

yalnızlığın şarabından içtim dün gece,
dudağımda paslı bir tat,
dilimde kendime bile söyleyemediğim kelimeler.
çok şey de istemedim hayattan aslında,
bir parça huzur,
belki biraz kahve kokusu uykumdan uyandıracak kadar,
ama hep azımsandım, hep biraz eksildim.

bir sigara yaktım, dumanı göğe yükseldi,
ben olduğum yerde kaldım.
oturduğum yerde duvarlar üstüme yürüdü,
kitaplarım raftan birer mezar taşı gibi bakıyordu,
sessizlik, duvardaki saatin tik taklarıyla bozuldu
ama
bir türlü beni ayıltamadı.

sokak lambalarının ürkek ışığında
gölgesini kaybetmiş bir adam gibi,

yürüdüm sessizce kendi boşluğuma.
o boşluk ki, öyle büyük ve derin,
ne çıktım,
ne çıkabildim,
ne de çıkmak istedim.

yıldızlara baktım gökyüzünde
aynı göğe bakalım diyen şairi dinledim.
o da çok bir şey biliyormuş gibi değil ama, neyse
çevirdim başımı göğe.
‘’ben senin kulun değil miyim?’’ dedim sessizce,
dilime takılan o şarkıdan.
sonra güldüm,
çünkü içinden çıkılamayacak bir cehenneme benziyordu her
şey.
ceplerimde param yok,
ama sırtımda taşıyamadığım kadar yük.
Bir insan, neden hiçbir yere ait olmaz ki?

yalnızlık, bir elmayı tek başına yemek gibi.

tadı kaçar ortasına gelince.
ama yine de alışıyor insan;
o acı, o boşluk,
yavaş yavaş bir dost oluyor sana.
sarıyorsun yaralarını onunla,
söylüyorsun kimseye diyemediklerini.
bir sigara daha yakıyorsun şarkıdaki gibi,
son bir sigara daha,
ateşi, yalnızlığından çalıp tutuşturuyorsun.

ve sen,
dostunu kaybetmekten korkuyorsun artık.
belki bu yüzden,
yalnızlığın şarabından içip
göğe değil,
kendi içimdeki boşlukta yükseldim dün gece.
belki gökyüzü beni istemediği içindir,
belki de ben, onu hiç istemediğim için.