Yalnızlık Sancıları Şiiri - Muhittin Alaca

Kuytu odaların rahminde yalnızlık sancıları,
Sessizlik voltasında, melankoli hancıları;
Anılar tortusunda kaç asır geçti ömürden?
Gözyaşı yanar şamdanda, gecelerin silueti kömürden.

Ritmik yağmur taneleri düet yapmakta,
Diş bileyen ayrılık, yeni bir işgale kalkmakta.
Düşleri eskiten zamanın, yok freni;
Durağı yok, mesai de bilmez, hasret treni;

Sahte mutluluklar yüklü, metal vagonlar;
İçinde gam yükünü taşımayan ne anlar?
Bir kemanın tellerinde, yüreği ezilen bilir;
Elif yalnızlığında bir beden, her gece çarmıha gerilir.

Tunçtan bir heykel zanneder, kalbi taş olanlar,
Ne bilsin katmerli sevgiyi, saç-baş yolanlar?
Vefa şamandıraları, patlaktır ezelden;
Ne halden anlarlar, ne de gazelden.

İnzivaya çekilip, matemle at başı yarışamam,
Ölümün ikizi ayrılıkla, bir türlü barışamam.
Dağılmak yok defterimde, isyan yok;
Artık, suni sevdalara karnım tok.

“Sakınılan göze çöp batarmış” derler,
Sana, el olmadan önceydi, verdiğim sözler.
Varsın elemler girdabında savrulan kul olayım,
Kalbimde Rabbim olsun da, kapıda bir çul olayım.

05.07.2009