Yalnızlık Rolü Şiiri - Ayşe Manav

Gülen gözlerim avuçlarımdan akıp gidiyor,
Şımarık sözlerim yerine, acılarım kağıda dökülüyor,
Öyle ki acılarım yüreğimde,
Öyle ki acılarım kalbimde,
Öyle ki acılarım beynimde,
Öyle ki acılarım bedenimde,
Tamamen seninle dolu,
Üstelik sensiz her hücremde.

Umutlarım,
Mutluluklarım,
Toz mavi rüyalarım,
Birer birer beni terk ediyor,
Yüzümde açan güllerin,
Teker teker yaprakları dökülüyor,
Bir kışa gebe bu yürek,
Hazan rüzgarları bağrıma esiyor,

Gülücükler yüzümde yapmacık, asılı duruyor,
Baharın güleç yüzü benliğimi terk ediyor,
Gözlerimin önünde hayallerim,
İmkansızlığı yaşıyor,
Dur diyorum bu kez zamana,
Bu kez dur akma
Söz dinlemez, laf anlamaz bir kula benziyor,
Sanki koşarcasına beni terk ediyor.

Ne doğan gün,
Ne gökyüzündeki ay,
Artık hiç biri bana ışık vermiyor,
Anladım var olmamın nedenini,
Bu sahnede,
Yalnızlık rolü,
Bana düşüyor...

11.09.2004