Yalnızlık Paranoyasi

saf tutuyoruz hayatın arkasından
ömrümü kuyruğa soktum
komşuda pişer bizede düşerlere kanıp
burnumun direğini kıran aşktan nasiplenmek için
tabağim tertemiz
kürkçü dükkanlarına geri dönüp
yine sana el açıyorum.....
Benden adam olmaz çekip gitmelerin tam zamanıdır
ama ben yalnızlığın emir kuluyum
bu yüzden bom boş geri dönüyorum bu şarkidan...
sokak lambaları karanlığıma düşermi ki
bu kalabalık duraklarda bir tek benim seni bekleyen
hiçliğimi sürsem dokunduğun yerlere
kanatsam acımı gelmeyişlerinle

bir patikadan düşmüşüm kayıbım büyük ey hayat
dur iki dakka nefes alarım sonra getirirsin
onun hayalini gözümün önüne..
böyle olmuyor kirpiklerimden düşüp düşüp parçalaniyorsun
ama hiç tükenmiyorsun
kuyumu kazmaya zahmet etme ey yar
beni yusufla aynı karanliğa atıver
bir yerlerden güneş doğar elbet....
sen git bu gökkuşağida yanına almayı unutma
zaten bir tek senin saçlarına yakışıyordu..
alışırım her şeye
olmayışını saklarım içimde
alışırım
bir kapatırım iki kapatırım geLmeyişine umutlarımı.
sonra bu oyundan mızıkçı bir çocuk gibi vazgeçip
oturur tekrar seni severim....
keşkelerim bardaği çoktan taşirdi
solmuş bir çiçek gibi yüzüm
umudumu hör görmüşsün
bir duvar dibinde ölümü arayım
imlam zayıftı benim
bu yüzden anlatamadım sana
bende nasıl varolduğunu...
Ey yar...
bu kalabalık duraklarda bir tek ben idim seni bekleyen
hiçliğimi sürsem dokunduğun yerlere
kanatsam acımı gelmeyişlerinle...
Hüseyin Avni ÇAKMAK