Yalnızlık Oyunu Şiiri - Ercumert Karaman

Çocukluğumden beri yaptığım,
Bomboş kaldırımlarda yürüyorum.

Hemde çizgilere basmadan,
Yanımda kimse olmadan.

Yaş gelince yirmibeşe,
Hep kahrettim ben bu işe.

Sıkıldım bu oyunu oynamaktan,
Vazgeçtim tek başıma dolaşmaktan.

Ama ne yapacağımı bilemiyorum,
Derdimi başkalarına diyemiyorum.

İçime kapalı buruk bir haldeyim,
Umutsuz bir şekilde aynı kentteyim.

Çaresizliğime kendi kendime feryat edeceğim,
Yanıncaya kadar bu oyunu oynamaya devam edeceğim.

Elbette sıra birgün bana gelecek,
Her oyun gibi bu oyunda bitecek....