Yalnızlık Ormanı Şiiri - İbrahim Ay

dinleniyor düşünde bir duman hüzün
yamacında bir yalnızlık ormanı
bir dala takılıyor ayakların/düşüyorsun
inci taneleri gibi sesimin boşluğuna

kalbinin adresi şimdi yangın
deniz durgun martılar sessiz
bir cehennem mahşer gibi her yer
anlatamam ne kadar derin

ağıttı sesin güneşle döküldü sabaha
aşk yitirdi rengini, şiir eskidi
açılan bir bohça gibi saçıldı gözyaşın
yüzünde sevdadan toplu bir mezar

bize yangın kaldı bize kül
erken ölümü umutların..
elimde prangalı bir rüzgar
bir yosmayı oynuyor sanki tüm zaman