Yalnızlık Önce Kendini Sarar

Karşı konulamaz bir sıkıntı gövdemin çeperinde
Menfaati soyunuyor dostluktan bihaber insanlar
Düşünüşlerinin ayazında sığınacak duvar arıyor
Dargın bir yol ayrımındalar, yürekleri üşüyor.

Yoksul sızıların sermayesiz tuşlarında yol tükendi
Boğuldu çaresiz denizlerde imla, ararken sözcükleri
Çevresiz sınırların karanlığına banarken mürekkebi
Geçimsiz mutlulukların derinliğinde arar iken sevgileri.

Alevle sevişir her gece rüzgâr, tükenince lambada ar
Aşkın evliya kanatlarında söner ışıklar, yırtılınca zar
Her çocuk karanlıktan korkar, düşlerinde kanat arar
Hicranlı elim sende oyunudur hayat, bitince coşkular.

Çok şey tükenir kalpte, yalnızlık önce kendini sarar
Sahranın ücra hapishanelerine güneş erken doğar
Yıpranmış gönüllerin derinliğinde hava suyu boğar
Üşür dudağımızda gülüşler, her çığlık aynasını arar.

Işığa muhtaç tırtıl yırtar zarı, tanır hayatın kimyasını
Her rest kendini bıçaklar, meçhulde ararken belasını
Gecenin damarına sokulur vefa, ihanetle sıvar yapısını
Toz rüzgâra direnir, sabırla çivileriz biz aşkın çatısını.