Yalnızlık Oluyormuş Şiiri - Efe Baray

Bir gece yarısıydı, seni özlediğimi fark ettim
Söylediğim yalanlar vurdu geleceği
Öleceğimi zannettim.
Yalnızdım, bulutları aradı gözlerim
Yağmur yağsın isterdim, kederli halimin üstüne
Zaman dursun isterdim olmadı.

Bir gece yarısıydı ve ben geçmişi özledim.
Geri dönmek hiç böyle zor olmamıştı
Yaşımı vurdum bilinmez silahlarla
Artık çok geç demekten nefret ederdim
Elini hissettim elimde, yüzünü özledim.

Bir gece yarısıydı ve her şey bitmişti
Ne anlamı vardı şimdi sevdaların
Bu kederlerin, yangınların ne gereği vardı.
Durdum ve ıssız yolları düşündüm
Bir köşe başında, sokak lambası olmalıydım
Yıllar öncesinden kalma, öylesine.

Sabaha karşıydı ve ilk ışıkları aradı gözlerim
Yeni gelen gün böyle karşılanmamalı diyebildim sadece
Canımın sıkkınlığını defetti kuşların cıvıltıları
Ve ben seni aramaya çıktım boş sokaklarda.

Sabaha karşıydı ve sokak köpekleri henüz yollardan kaybolmamıştı
Benim onlar gibi gizlediğim sığınakta, bir resim vardı.
Zamanı geçmiş tarihler ve bir beklenti,
Sana böyle yakınken dokunamamanın efkârıydı.
Trajediydi, yeni anladım.

Sabaha karşıydı ve artık her şey sıradan.
Sokak satıcılarının çığlıkları var kulağımda
Hatırladığım bir yokuş, dar sokaklar ve deniz.
Olmaz sanırdım yalnızlık, oluyormuş
İnsan kendini nasılda vuruyormuş.