Kale kapılarına mahkum iki nöbetçi
Biri içeride zerafeti,
Diğeri dışarıda sefaleti izledi.
Bahçesinde muhteşem
Erguvan çiçekleri
Dalları gökyüzünde
Özgürlüğü hissetti
Kökleri suya hasret kaldıkça
Ölmeyi diledi.
Anlamadı hiçbiri birbirini
Yormadı kimse kimseyi
Öyle saydam, kırılgandı ki kalpleri
Ve herkes sonunda,
Kendi yalnızlığını sevdi...
Kayıt Tarihi : 26.4.2024 22:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Herkes kendi yalnızlığını sevebildiği zaman özgürleşecek
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!