Yalnızlık Müzeleri Şiiri - Muharrem Özcan

Klimanjaro’da yalnız olmasak,
Bir sıçrayışta bilinçli cahilliğe erişecektim..

İlkbaharı, elimde bir şırınga gibi tutarak
Şiirin ölüme kapalı tarihiyle dalga geçtim
Yalnızlık müzeleri gözlerime kurulmalı diye geçirirken içimden
Gövdeme can havlimi sıkıştırdım
Uzaya göz diktim cinnet hortumundan
Yüksekti, yüceliyordum..

Yüce soytarıyla yalnız kalmadan önce
Burnumda kep törenine katılmalıydı ceset kokun
Sual tabağımdan bir soru işareti seçince kendine
Hançer bekçileri gibi soysuzdun sahiden
Yüksekti, aklanıyordu gökyüzü
Boyum uzuyordu hala, acıkmıştın..
Açlığını bastırdım bütün kuvvetimle
Rütbeleriyle gömüldü bir fidan
Etim de, kemiğim de senin olsun
Diyecekken mezar olmuş yıllara
Anarşist bir tehdit savurur gibi
Yıldızların kucağında parmak emerdi gece
Göbeğinde lekesi kalmış sezaryen çığlığının..

Sezaryen çocuklarına bir feryat olsun diye
Geç kalmışlık hissi bastım omuzlarına
Rütbelerin batarken parmak aralarıma
Klimanjaro’da bir ceset kokmuştu çoktan
Kendimi bir ağaca bağladım
Yüksekti, yüceldim..

Ağaçlandırmaya kesinlikle karşı değildim! !