Yalnızlık Mezunu Şiiri - Leyla Karkar

YALNIZLIK MEZUNU

Yıllardır peşimi bırakmayan, bana benden daha sadık olan yalnızlığımlayım yine. Kendimi ondan sıyırmak istedikçe bir misli daha yapışıyor sanki yakama. Zaman zaman ‘biraz yalnız kalmak istiyorum’ diyen insanlara hep gıpta ile bakmışımdır. Hani neredeyse, al ben sana vereyim, benim hayatım yalnızlık diyesim geliyordu onlara.

Çoğu kez hayal kuruyorum yalnızlığıma inat. Kalabalık bir evde, kalabalık bir toplumda düşlüyorum kendimi. Ama bitip tükenmeyen kalabalık olsun istiyorum, geçici olmayan. Bu hayalin içinde ne olursa olsun ama kurtarsın istiyorum beni bu dar boğazdan. Sonra hayal de yeterli olmuyor. Dedim ya hayal işte; hayalimde yaşadığım hayalin ötesine geçemedi.

Öylesine bütünleşti ki yalnızlığım benimle, gece sesim oldu, gündüz nefesim. Sanki dinlediğim müzikler beni dinliyor, okuduğum yazılar beni anlatıyor oldu artık.Sahte mutluluklar peşinde koşmaktan yoruldum, yıldım. Bana benim olan, yalnızlığımı yok edecek, beni son nefesime kadar bırakmayacak can istiyorum. Öyle bir can olsun ki; benden sıkılmasın, beni üzmesin, güneşin dünyayı sarmalaması gibi dolsun dört bir yanım onunla. Geri kalan ömrümde nefer olsun, rehber olsun bana. Omuzlarımda yapışıp duran şu yalnızlığımı silkelesin artık üzerimden.

Hayal kurmakta artık yetmiyor, kandırmıyor beni. Kısacası dostlarım, bu yalnızlıktan mezun olmak istiyorum artık…

Hepinize son nefesinize kadar yalnızlıktan uzak bir hayat diliyorum…

LEYLA KARKAR