Yalnızlık Küfürü Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Yalnızlık kadar kanatan yok içimi,
Yalnızlık kadar kimse tarafında vurulmadım ben.
Sırtımdaki kurşun yaralarını saymaya gücünüz yetmez.
Yüreğimin üzerinde kaç kılıç izi var bilinmez.
Ben saymayı bıraktım,
Ama kanamayı bırakamıyorum.
Öyleyse ben hala mı hayat hakkında ümide kapılıyorum?

Kışımı yalnız geçirdiğim kadar tüm yazları da,
Bana vurduğu yerlerimi iyileştirmek için harcadım.
Ben kimse tarafından,
Babam bile böyle dövmedi beni...
Ben kimse tarafından bu kadar pataklanmadım.