Yalnızlık Korosu Şiiri - Gürsel Çopur

Toprak ne büyük ev sahibi

Buluşmalarda parlayan bedenler

Bünyesinde sessiz bir naaş mevcut

Kavuşmuş meyvesine,ayrı bir vücut

İnsan yalnız,beden yalnız,ruh yalnız

Sesi varsa, o da kostüm ağırlığı

Çekirdekte aktif ızdırabı

İnsanda temsili izle

Başak şakıması ilerler

Merdivenlerde boy gösteren gölgeler

Süzülen çiçek değil bu

Saksısında tonajı ağır duygular

Sulanmayı bekler,kök kubbede

Derinliğini anlatır insan,konuşmaz

Onun konuşması,düşünce hasadı

Avucunda biriken yılların tıkırtıları

Boğazını okşarken

Diz çökmüş kalbe damlayan haslet

Beyinde ızdırabın şırıltısı

Şehâdet parmağında hiçliğin raksı

Her şeyi bulanın rotasında

Bilinmeyeni bilme potasında

Eriyen ve eritilen insan..

Dün oynadığı çukurda

Bugün vadiye düşen,

Gölgede titrerken güneşi okşayan

Sayfalar arasında kitap tutabilen

İnsandı,meçhul zerrelerde

Sessiz yolcu,his korosundayken..